Dąb

Poezja

PRZY RUCZAJU W STARYM LESIE
STARY DĄB SAMOTNIE STOII
PTAKÓW ŚPIEW SIE Z KORON NIESIE
SERCE JEDNAK BARDZO BOLI

ZIM I WIOSEN PRZEŻYŁ WIELE
SAM JUŻ STOI WIEKÓW KILKA
DESZCZ I ŚNIEG KONARY ŚCIELE
NIEJEDNEGO PRZEŻYŁ WILKA

KRĘGIEM STAŁ Z BRAĆMI WIELOMA
LECZ ICH ŚCIĘŁY CHRZEŚCIJANY
SWYMI BRUDNYMI RĘKOMA
GDYŻ WIELBIŁY JE POGANY

WCIĄŻ SAM PRZY RUCZJU STOI
W MIEJSCU, KTÓRE BYŁO ŚWIĘTYM
I JEDYNY W CAŁYM GAJU
TYLKO ON NIE ZOSTAŁ ŚCIĘTY

LASU ZOSTAŁ WIĘC STRAŻNIKIEM
CHOĆ SAM PRZY RUCZAJU STOI
STAREJ WIARY JEST POMNIKIEM
SERCE JEDNAK BARDZO BOLI

Autor: Godzimir Wielkopolanin - NKR